Yuko - For times when ears are sore
Om meteen met de deur in huis te vallen: 'For times when ears are sore' is wat ons betreft één van de meest overrompelende debuutplaten die we in tijden gehoord hebben. De perfecte imperfectie heet zoiets, waarbij muzikaliteit, emotionaliteit, integriteit en spontaniteit in perfect evenwicht balanceren. Mijmerende luisterliedjes, knisperende electronica, dromerige klanktapijten,... De ingrediënten klinken (over)bekend, maar Yuko is erin geslaagd ze te mixen tot een sprankelende, frisse sound.
Referentiepunten vinden is niet moeilijk: denk aan de meest sfeervolle momenten van Radiohead, de minst ijle kant van Sigur Ros en (voor de liefhebbers) vleugjes Tunng, The Album Leaf, American Analog Set, Broken Social Scene,...
Eén van de belangrijkste verdiensten aan dit plaatje is de knappe dosering van alle elementen. Yuko klinkt emotioneel maar mijdt clichés en overdaad, is muzikaal avontuurlijk maar tegelijk een streling voor het oor. Kristof Deneijs, songschrijver en centrale figuur in Yuko, was eerder componist van film- en theatermuziek en dat hoor je. Ook hoorbaar: de subtiele maar sublieme productie van Wim Maesschalck, die in een parallel universum beter bekend is als
Wixel. Hij zorgde ervoor dat For times when ears are sore in een warme klankgloed baadt waarin het heerlijk vertoeven is en laat electronica, klassieke (pop)instrumenten en inventieve geluidseffecten naadloos in elkaar overvloeien.
Kortom: een bijzonder inspirerende plaatje dat het in elk geval verdient gehoord te worden. Ook fijn: deze cd wordt uitgebracht door het Debonair collectief, dat na eerdere oogstrelende cd's van Koa Guitar Quartet en Wixel opnieuw een erg fraai vormgegeven cd-hoesje voorziet.
De Morgen
"Vlaanderen is weer een geweldig groepje rijker, al zal binnen de kortste keren blijken dat het ook voor buitenlandse oren bestemd is." (...) "Kristalheldere gitaren staan centraal, maar Yuko's klankrijkdom komt ook van een banjo, cello, zaag en speelgoedpiano, uit een laptop en zelfs een... koffiemolen. Net als Nick Drake heeft Deneijs een speciaal zintuig voor fraaie, dromerige akkoorden, maar af en toe duiken er stoorzendertjes op die de songs van geluidsuitbarstingen en een jachtige onderstroom voorzien."
Rif Raf
(...) "Bloedmooie folktronica (de titelsong!) en frisse postrock (ja, het kan nog). Wij horen het beste van De Portables, Star Club West, Efterklang en Loney, Dear maar vooral de fijne productie van Wixel."
Verwante items in de databank
