Jo Lemaire + Flouze
Toon enkel: Jo Lemaire + Flouze, Jo Lemaire
| Categorie: | artiest / groep |
|---|---|
| Genre(s): | pop, Rock / Alternative |
Biografie
Uit het Belgische pop- & rockarchief : Groep die ergens in de buurt van het gezegende jaar 1977 werd gevormd rond zangeres Jo Lemaire en haar toenmalige echtgenoot Philippe Depireux. In 1978 brengen ze twee eigen singles uit, zonder platenmaatschappij. "Thief forever", en "Stakhanov" worden warm ontvangen in de new-wave rangen. Van dan af ging het snel voor de groep. Na hun uitstekende debuutplaat "Jo Lemaire & Flouze" uit 1979, bevind de groep zich immers ineens in de hitparade met de singles "So static" en "Follow me in the air". De reden daarvoor was - zo verklaarde Oors Pop Encyclopedie immers voor ons - dat "de groep een geluid creëert dat, onder meer vanwege de saxofoon - vaag doet denken Roxy Music en vooral steunt op de stem van Jo Lemaire, een kruising tussen die van de punky en sensuele Siouxsie Sioux en de laagzingende Franse Juliette Gréco." "Precious time" en "Pigmy world" zijn wel licht teleurstellend. De muziek is aan de monotone kant en is nogal verschillend van kwaliteit, ondanks de medewerking van Vinni Reilly (van Durutti Column, veel later ook met Morrissey op zijn eerste solo-platen). Samen met de derde plaat komt er echter ook een single in omloop, die de groep - zelfs al had ze nooit iets anders uitgebracht - een plaats in elk rock-archief verdiende : "Je suis venue te dire que je m'en vais" (Ik kwam je zeggen dat ik je verlaat) - een cover van de song van de hand van het Franse genie Serge Gainsbourg. Dit lied werd in hun bewerking een hit in heel Europa (platina in België) en zou later ook nog gebruikt worden op Gainsbourg's compilatie "Il les fait chanter" - hij laat ze zingen - temidden van de Jane Birkins en andere Brigitte Bardots van deze wereld. Onder al dat moois was er echter ook een schaduwzijde : de groep bleef maar muzikanten inhuren en ontslaan aan een tempo dat voor geen enkele groep goed is. Nadat ook het huwelijk tussen Jo en drummer Philippe Depireux spaak liep, gaf de groep er in 1982 de brui aan. Jo Lemaire ging echter door en heeft op haar eentje ook nog een succesvolle carrière weten op te bouwen, waarvoor ze haar eigen plaats in dit archief heeft (zie Jo Lemaire). Leden : - Jo Lemaire (vocals) - Philippe Depireux (drums) - Alain Pire (guitar) - ... (Auteur: Dirk Houbrechts)
Selectieve discografie
 | Jo prend la mer (2003) pop Jo Lemaire |
 | Crossings - Marc Matthys & friends (2003) 20ste eeuw, kleinkunst, Jazz Marc Matthys, Frank Agsteribbe, Jo Lemaire, Viviane Spanoghe, Walter Boeykens Ensemble, Marc Matthys |
|---|---|---|---|
 | Flagrants délices (2001) chanson Jo Lemaire |
Selectieve discografie als medewerker
 | The art of performance (2001) 20ste eeuw, singersongwriter, kleinkunst, Rock / Alternative Belgian National Orchestra, Dirk Brossé, Marc Matthys, Dirk Brossé |
|---|
