Image
Track-info
| 1. | Stalemate |
| 2. | Got a light |
| 3. | Alone |
| 4. | Skin |
| 5. | No time |
| 6. | Fragments |
| 7. | Hollow |
| 8. | Waste |
| 9. | Dense |
| 10. | No image |
Perscommentaren
"Het is verbazingwekkend hoe samenhangend een groep kan klinken waarin elk instrument om de haverklap met een identiteitscrisis lijkt te worstelen. De gitaar die het ene moment een cello wil zijn, het andere een zingende zaag, en als ze een rif te pakken heeft die voluit gitaar is, zo prachtig opstijgt dat de rest moedwillig naar de achtergrond verdwijnt. De toetsen die dromen van een wereld waarin zwart en grijs pasteltinten zijn, en de drums als verkeersdrempels op de auto snelweg - Joy Division met een kapotte krukas. Maar dat alles samen is een overdonderende machine." (***1/2)
Jurgen Beckers, Humo, 16.10.2018, p.158
"Ja, Whispering Sons leeft met één oor in de donkere jaren tachtig, maar zijn gitzwarte new wave zit ons tijdsgewricht als gegoten." (****)
Tom Zonderman, De Standaard, 22.10.2018, p.5
"een platte kopie van langefrakkenmuziek uit de eighties is Image allerminst. Sinds de collectieve verhuis van de band naar grootstad Brussel in 2016 liggen dikke lagen gitaar en drum bovenop de voorgeprogrammeerde synths en trekken de Sons hun doemdenkende klanklandschap breed open." (***)
Dennis Van Goethem, Het Nieuwsblad, 23.10.2018, p.21
"We kunnen hier een voor een de troeven van dit vijftal opsommen, maar beginnen moet je met zangeres Fenne Kuppens, een bezwerende stem die zo diep klinkt dat je zweert een man te horen. Maar ook elk ander puzzelstukje zit goed. De snokkende bas, de perfect drumroffels, de galmende gitaar, de precies gedoseerde toetsen. En zelfs wanneer iedereen een stapje achteruit zet, zoals in slotsong No Image, blijven Whispering Sons vlot drijven op een dromerig doemsfeertje." (****)
Stef Vanwoensel, Gazet Van Antwerpen, 27.10.2018, p.16
"dit klinkt als een echt, verloren gewaand album uit de periode dat die andere groepen net bestonden en donkere fabriekshallen in Manchester vol
speelden."
Willem Jongeneelen, OOR 2018/12, december 2018, p.97
