That's why we weep
Type: | album |
Formaat: | CD |
Uitvoerder(s): | Stan Lee Cole |
Label(s): | Cole Park Records |
Label code: | / |
Distributeur: | N.E.W.S. |
Releasedatum: | 12.04.2014 |
Aanwezig in Muziekcentrum | ja |
Genre(s): | Pop / Rock |
---|
Track-info
1. | All these things |
2. | Middle of you |
3. | That's why we weep |
4. | The river |
5. | Walk alone |
6. | Easy |
7. | Never leave |
8. | Follower |
9. | Room full of people |
10. | I think it's gonna rain |
11. | Without you |
12. | Separated |
Perscommentaren
"De muziek wordt aanvankelijk beheerst door traag pianospel en atmosferische elementen, en varieert soms even naar jazzy pop toe. En in dat alles zingt Stan Lee Cole over de voortgang van het leven, de moeilijkheden om anderen te kennen, zijn verlangen om vrij te zijn. Producer Jo Bogaert voelt die stemming goed aan: hij omringt de kwetsbare baritonstem met fijne elektronica en geeft de melancholie van Cole mooi vorm. ‘It’s hard to look behind the clouds’: je zet deze wat zwaarmoedige plaat niet zomaar op als background. Het geheel weegt misschien erg donker, maar elke song staat er wel."
Peter Vantyghem, De Standaard, 30.04.2014, p.D9
"De piste van de koerswijziging. Na een uiteenlopende, dynamische eerste album vol poprock, bezielde songs en vet gearrangeerde hippe deuntjes kiest Stijn Cole aka Stan Lee Cole volop voor een volwassen geluid met meer sérieux op de coherente opvolger ‘That’s Why We Weep’, een samenwerking met producer Jo Bogaert (bekend van de wereldhit ‘Pump Up The Jam’ en diensten voor Gabriel Rios). Cole oogstte succes met de van het debuut afkomstige single ‘Separated’ (veel airplay, een eerste prijs in de International Songwriting Competion) en alles doet vermoeden dat ‘The River’ en de vele andere toegankelijke ballads op ‘That’s Why We Weep’ op veel radiosteun zullen mogen rekenen. ‘Walk Alone’ (denk aan Arsenal aan laag tempo) wijkt wat af van de rest van het album maar door de bank is ‘That’s Why We Weep’ een romantische, instapklare piano- en luisterplaat van een crooner met een zachte snik in de stem."
Bram Vermeersch, RifRaf #254, april 2014, p.20