Little things of Venom
| Type: | album |
|---|
| Formaat: | CD |
|---|
| Uitvoerder(s): | Arid |
|---|
| Label(s): | Double T Music |
|---|
| Label code: | DTM 497939 9 |
|---|
| Releasedatum: | 05.04.1999 |
|---|
| Aanwezig in Muziekcentrum | ja |
|---|
| Genre(s): | Rock / Alternative |
|---|
| Taal: | Engels |
|---|
Track-info
| 1. | At the close of every day |
| 2. | Too late tonight |
| 3. | All will wait |
| 4. | Little things of venom |
| 5. | Believer |
| 6. | Dearly departed |
| 7. | Me and my melody |
| 8. | World weary eyes |
| 9. | Life |
| 10. | Elegy |
Perscommentaren
"Van de smachtende, als een bedauwde bloem openvouwende opener 'At the Close Of Everyday' tot en met afsluiter 'Elegy' is dit één zacht fonkelend snoer parels, een imposante verzameling met veel liefde en precisie in elkaar gestoken songs. 'Too Late Tonight' is, met zijn jengelende Counting Crows-gitaren en zijn prinsheerlijke melodie, niets minder dan een droom van een single, een song die een lente lang zou moeten duren; 'All Will Wait' is een trillende zeepbel van een nummer dat prachtig openspat, de titelsong een gedurfd en secuur weefwerk van gitaren, keyboards en voorzichtig beroerde percussie." (...) "Wat nu telt is dat Arid een heel mooie, en voor een debuut zelfs onwaarschijnlijk sterke plaat heeft gemaakt."
MVS, Humo (21.04.1999)
"Troefkaarten zat op deze plaat: een prima zanger die zich spiegelt aan Thom Yorke en Jeff Buckley; muzikanten die uitblinken zonder zich te bezondigen aan goedkoop effectbejag; knap gearrangeerde songs in de trant van Manic Street Preachers en een producer die eerder al Al Green en The Sundays op hun wenken bediende. Een schot in de roos."
Dirk Steenhaut, De Morgen (08.04.1999)
Uit het Belgische pop- & rockarchief:
Tien songs. Tien kleine giftige opdondertjes. Acht om naar te luisteren en u verbouwereerd achter te laten (enkel "Life" en "World Weary Eyes" lusten wij niet echt). En een stuk of vijf om te koesteren, te bewonderen, te bejuichen ("Too Late Tonight" - de eerste single - "All will wait", "Dearly Departed" en "Me & My Melody", zeker ook "Believer"). Dat is voor mij de "bilan" van de debuutcd van het Belseelse groepje Arid.
Uit het niets komen ze niet echt, maar ze namen wel velen bij verrassing : kenners bemerkten de groep al een jaar of drie geleden in de finale van de Rock-Rally, toen ze nog grossierden in een soort emotionele heavy-metal. Het "heavy" is er ondertussen vanaf geamputeerd, en het "metal" is aan het roesten gegaan zoals koper groen uitslaat en zilver een patina krijgt : wat overblijft is een soort warme, emotionele rock met Amerikaanse roots en ambities.
Arid staat bij deze dan ook niet meer voor "dor, droog, onvruchtbaar", maar wel voor "Jasper Steverlinck en co". 't Is geen rip-off, maar onmogelijk te ontsnappen aan de Jeff Buckley-vergelijking in zijn delicate passages, even onmogelijk voorbij te gaan aan de Freddy Mercury-klankkleur in de luidere uithalen. Laten we hopen dat deze jongen zich ver houdt van zwemmen in rivieren of het dragen van vrouwenjurken én snor.
Dat deze groep wel eens héél groot zou kunnen worden, zoals je in de wandelgangen hoort fluisteren, zal ons een zorg wezen ... als ze dit soort prachtmuziek blijven produceren (nog beter mag ook natuurlijk), hebben ze onze onvoorwaardelijke steun. Ons consumentenadvies in deze luidt dan ook : koop deze cd. Mits u voldoet aan de systeemvereisten van twee werkende oren en een minimum aan muzikale smaak, zal u het zich geen moment beklagen.
Of zoals de house-dj's het destijds al zeiden : Ariiiiiiiiiid.
(Auteur: Dirk Houbrechts)
