Verboden te zuchten
Track-info
| 1. | Gare du Midi |
| 2. | Diner Delon |
| 3. | Contro |
| 4. | Sons of Grey |
| 5. | Ocean (Pacifique) |
| 6. | Transport |
| 7. | Traum A |
| 8. | Convertible Chaos |
| 9. | Lime Tree, naked |
| 10. | Maree Noire |
| 11. | Stoemp + worst |
| 12. | Lift |
| 13. | Mondeling |
| 14. | Ni café ni hôpital |
| 15. | Puces au marche |
| 16. | Converted Chaos |
| 17. | Ocean (Basque) |
| 18. | Waves of Grey |
| 19. | La piscine |
Perscommentaren
Uit het Belgische pop- & rockarchief:
Een nieuwe Daan ! Na de vorige solo-plaat van de man, Profools, is het iets om naar uit te kijken. "Verboden te zuchten" is - helaas - dit vervolg nog niet.
Het gaat hier immers om een CD uit het ras der "soundtracks". En alhoewel Daan Daan niet zou zijn als hij ook binnen dit genre niet buiten de lijntjes zou kleuren - in dit geval door er een aantal niet gebruikte tracks bij te zetten, en embryonale versies van stukken die in de film terecht kwamen mee op te plaat op te nemen - draagt "Verboden te zuchten" als cd enkele van de nadelen van de filmmuziek met zich mee.
Als daar zijn : wisselende stemmingen, die in de film wellicht hun functie hebben, maar alleenstand doelloos lijken; Het fragmentair of abrupt afgebroken karakter van een hele reeks songs; Een aantal tracks die worden vermengd met dialogen uit de film, die de door de muziek opgebouwde sfeer wat in de weg komen te zitten; En het onbegrip van degene die de film niet gezien heeft, hetgeen in dit geval vrij veel volk is, vermits een zaal te vinden waar deze film van Alex Stockman draait ongeveer even moeilijk blijkt als het vinden van een coalitieakkoord in Antwerpen.
Met wat creatief gebruik van de playlist-editor van uw cd-speler kom je echter wél tot een geslaagde, zij het dan wat korte plaat. "Convertible Chaos" kende u al van "Profools" (indien niet, shame on you), en is - door de inbreng van Filterbanken, Wouter Van Belle en Guy van Nueten ook de meest "uitgewerkte" track op de cd. De rest van de nummers bestaan immers vrijwel geheel uit Daan in solo-gedaante, weliswaar op een groot aantal instrumenten en andere dingen die geluid maken tegelijk. "Contro" is het niet erg opgewekte maar beklijvende thema van de film, en galmt - zoals het een filmthema sedert de heer E. Morricone betaamt - ook door een aantal andere tracks. "Ocean Pacifique" een naïef en lief melodietje, en "Transport" een knappe atmosfeer. Daarna wordt de spoeling wat dunner, tot "Ocean (basique)" - de oudere versie van het eerder genoemde "Ocean (Pacifique)" - en "Waves of Grey" de boel waardig afsluiten.
Verboden te zuchten, maar even blazen van "Pfff, was het dit maar", is hopelijk wel toegelaten? Maar dan nog eens luisteren en nog eens ... en toch weer verbaasd staan hoe Daan met een zo op het oog minimale inspanning toch opnieuw heel wat effect heeft weten te bereiken.
(Auteur: Dirk Houbrechts)
