Onderweg
Track-info
| 1. | Morgen in de Moeren |
| 2. | Onderweg |
| 3. | El Camino |
| 4. | De spiegel |
| 5. | Tokkeldingske |
| 6. | De veugelkes |
| 7. | Joskes danske |
| 8. | Wafwaf |
| 9. | Dat raapt geen stro van d'eerde |
| 10. | Vive le roi |
| 11. | Mijne stamboom |
| 12. | Langs de regenboog |
| 13. | Trip trip trap |
| 14. | In 't heuvelland |
| 15. | Willem's testament |
| 16. | Die laatste dag |
| 17. | De snelweg |
| 18. | Naar huis |
Perscommentaren
Uit het Belgische pop- & rockarchief:
Als de West-Vlaamse rosse bard spreekt, dan luistert men in Vlaanderen : meer nog dan een goeie zanger, fijne muzikant of een getalenteerd beeldhouwer vind ook ik Vermandere een meesterlijk verteller. Zelden hoort men een mens met meer overtuiging en innemendheid opkomen voor de dingen waarin hij gelooft en voor staat, zonder enige pose.
"Onderweg", de titel van de cd, is het thema en de boodschap van het verhaal dat deze levensgenieter op weg naar de zestig jaar ons hier voorschotelt : gaande van het onderweg zijn tussen leven en dood (in "De Laatste dag" - "Ne mens ga nie dood op dien laatsten dag, met sombere klokken en rouwbeklag, misschien overleed ie al zonder geween, nauwelijks merkbaar zoveel jaren geleen"), van de zigeuner in ieder van ons ("onderweg ben je nomade, soepel plooiend speels van geest, je geeft u over aan de genade, je wordt vrij en onbevreesd, want je botste met tegenstrevers, elkendeen zegt zijne zeg, leer geduldig incasseren van tegenliggers onderweg") of van de honkvaste die zich verwondert over de anderen die onderweg zijn (De Snelweg).
Maar ook in de kwistige rondgestrooide instrumentale nummers is deze cd voortdurend onderweg. De groep van Vermandere toont zich immers meester in het mengen. Van griekse bouzouki tot spaanse gitaren, van slavische weemoed tot oosterse soberheid ... in de warme muziekinstrumenten klinken invloeden door vanuit alle wereldhoeken ...
Minder geslaagd vind ik de nummers waarin de ironie wordt bovengehaald ("Wafwaf", "Mijne stamboom", "Mijn testament"), alhoewel precies die "guitige" of zelfbespottende kant even essentieel "Vermandere" is als zijn diepgravende, filosofische zijde.
"Op mijn zestigste ga ik het niet meer in het buitenland maken, of geen nieuwe dingen meer uitvinden, maar ik kan wel mijn eigen ding verder gaan uitfilteren, puurder maken" hoorde ik hem pas zeggen op TV. D'r is nog ruimte, d'r zitten nog overtollige hoekjes en kantjes aan, de schaaf is nog niet overal gepasseerd ... maar hij nadert.
In de pers :
- Jempi Samyn in Stage : "Luister aandachtig naar de muziek op deze recentste cd van Willem Vermandere en u zult versteld staan van de frekwente sfeerveranderingen die optreden doordat haast ongemerkt het ritme lichtjes wijzigt of op subtiele wijze één of ander instrument komt binnensluipen in zijn liederen die als vanouds, handelen over de schoonheid en de magie van de alledaagse dingen .... Wijn van een goed jaar verbetert met ouder worden. 1940 was dus blijkbaar een goed jaar."
- Gerry De Mol in Weekend-Knack : "Het oeuvre van de West-Vlaming wordt steeds rijker, heeft haast geen woorden meer nodig. De ballast gaan zonder pardon overboord. En als Vermandere nog eens rijmt, dan is het met zelfspot".
- Dirk Steenhout in Metro/De Morgen : "Eeuwige nomade WV zwerft van volksmuziek naar zigeunerjazz, linkt het luchtige aan het diepgravene, hekelt honden maar sympatiseert met de underdog en zweert bij eenvoud zonder in simplisme te vervallen".
(Auteur: Dirk Houbrechts)
